تحلیل آماری- فضایی نماگر های توسعة فضای سبز شهری(مطالعة موردی: مناطق شهری اصفهان)

امروزه شهرها، بویژه شهرهای بزرگ با مشکلات فراوانی از جمله آلودگی هوا، آلودگی صوتی و ... مواجه هستند. از این رو انسان شهرنشین و آگاه عصر حاضر به گونه ای آگاهانه به پارک ها و تفرجگاههای شهری روی می آورد تا لحظاتی دور از هیاهوی شهرها و غوغاهای درون آن، به سر برد. بر این اساس، توجه به پارک ها و فضاهای سبز شهری و شناخت نارسایی های فضایی آنها، به منظور استفادة مطلوب شهروندان حایز اهمیت فراوانی است. هدف این پژوهش، شناخت عدم تعادل حاکم بر فضای سبز مناطق یازده گانة اصفهان است. روش پژوهش «قیاسی، توصیفی و تحلیلی» است که با ترکیب 10 نماگر و استخراج 7 نماگر مؤثر بر توسعة فضای سبز اصفهان، با بهره گیری از نرم افزارهای arc view و spss صورت گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد که به لحاظ توسعة فضای سبز شهری مناطق 6، 9، 4، 8 و 5 در سطح بالا (فراسبز)، مناطق 11 و 2 در سطح متوسط (میان سبز) و سایر مناطق شهر اصفهان در پایین ترین سطح (فروسبز) قرار دارند. مدل رگرسیون چند متغیره، وجود رابطة خطی و معنادار میان نماگر های پژوهش را تأیید می کند. بر این اساس پیشنهاد می شود، به ترتیب نماگر های «نسبت فضای سبز به جمعیّت»، «نسبت فضای سبز به وسعت مناطق»، «پایداری فضای سبز»، «زیباسازی فضای سبز»، «تراکم درخت در واحد سطح»، «نماگر پارک ها و فضاهای تفریحی» و «نماگر رشد فضای سبز» برای مناطق فروسبز، میان سبز و فراسبز در اولویت توسعة فضایی قرار گیرند.